Gokken op twee paarden

Je kan veel zeggen over de partners van de huidige Oostendse coalitie.  Van SP-A kun je zeggen dat ze ontegensprekelijk de plak zwaait en dat hun wil in Oostende wet is.  Misschien een beetje kort door de bocht, maar ver zal ik er niet naast zitten.  Van CD&V en Open-VLD kun je dan weer zeggen dat ze, bij gratie van de socialisten, mee mogen snoepen van een schepenmandaat hier en een voorzitterschap van de gemeenteraad daar.  Tegelijkertijd proberen deze laatste ons te doen geloven dat ze ferme oppositie voeren ... tegen zichzelf.

Vergis je niet: deze laatste twee kiezen er bewust voor om die rol te spelen en stemmen volmondig in met het huidige beleid.  Ieder zijn keuze denk ik dan, alleen probeert Open-VLD ons dus te laten geloven dat ze oppositie voert binnen de meerderheid. 

Eerst was er de saga van De Block met z’n 65-plussers ‘uit den vreemde’ die hij één dag werk zou geven zodat ze recht hebben op een pensioen in plaats van op leefloon.  Een verfoeilijk idee natuurlijk, daar niet van.  Het ondermijnt onze sociale zekerheid.  Maar Open-VLD slaagt erin om moord en brand te schreeuwen over het beleid van een meerderheid waarin ze zelf rustig blijft zitten.  Qua geloofwaardigheid kan dat tellen natuurlijk.

Nu is er het verhaal over het nieuwe woonplan dat het schepencollege, incluis Open-VLD, zonet heeft goedgekeurd.  Daags na de goedkeuring komt Bart Tommelein doodleuk vertellen dat dat woonplan toch helemaal je dat is.  Er is volgens hen geen aandacht voor jonge tweeverdieners en koopwoningen.  Geen details als je ’t mij vraagt: het zijn fundamentele keuze’s die de verdere ontwikkeling van je stad bepalen.  Nu, die fundamentele kritiek weerhoudt hen er niet van om toch maar snel goed te keuren.  Ik bedoel maar: qua geloofwaardigheid kan dat opnieuw tellen natuurlijk.

Bart Tommelein en de zijnen gokken dus op twee paarden: ze zitten om diverse redenen graag in de meerderheid.  Tegelijkertijd willen ze de indruk wekken dat ze niet verantwoordelijk zijn voor de keuzes die ze maken.  Deze dubbelzinnige houding baart ons zorgen.  Het is tekenend voor een bestuur waarvan we, mede door haar gebrekkige samenhang, ook in de toekomst niet veel goeds meer moeten verwachten.